Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/086

— 84 —

z pasyjki, a przyokrywszy rozbabrane łóżko jakąś chuściną, wyszła bez słowa, choć wargi trzęsły się jej ze złości utajonej.
 — Pomoglibyście, tyle roboty! — powiedziała jej w sieniach Jóźka.
 Wywarła na nią gębę w takiej złości, że nawet słów nie można było rozeznać, i poleciała jak wściekła. Witek za nią wyjrzał i mówił, jako prościutko do kowala się poniesła.
 — A niech se idzie: poskarży się ździebko, to jej ulży!
 — Wojować wama znowuj przyjdzie! — zauważyła ciszej Jagustynka.
 — Moiście, dyć jeno wojną żyję! — odparła spokojnie, choć trwożna była, boć rozumiała, że musi tu lada chwila przylecieć kowal i bez srogiej kłótni się nie obędzie.
 — Ino ich patrzeć! — szepnęła ze współczuciem Jagustynka.
 — Nie bójcie się, wytrzymam, nie ustraszą me — ozwała się z uśmiechem.
 Jagustynka aż głową pokiwała z podziwu nad nią, spoglądając porozumiewawczo na Jambroża, któren właśnie składał robotę.
 — Zajrzę do kościoła, południe przedzwonię i zaraz na obiad wrócę! — rzekł.
 Jakoż wrócił rychło, opowiadając, że już księża przy stole siedzą, że młynarz przysłał ryb cały więcierz, i że po obiedzie będą jeszcze spowiadali, gdyż siła narodu czeka.