Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/087

— 85 —

 Po prędkim i krótkim obiedzie, jeno tęgo zakropionym, bo Jambroży wyrzekał żałośliwie, jako gorzałka za słaba do tak przesłoniałych śledzi, wzięli się znowu do roboty.
 Właśnie był Jambroży ćwiertował wieprza i obrzynał mięsiwo na kiełbasy, a Jagustynka, rozłożywszy połcie na stole, uczynionym ze drzwi, narzynała słoninę, troskliwie ją przesalając, gdy wleciał kowal.
 Widno mu było z twarzy, że ledwie się hamował.
 — Nie wiedziałem, żeście aż tylego wieprzka sobie kupili! — zaczął z przekąsem.
 — A kupiłam i szlachtuję, widzicie!
 Strach ją ździebko przejął.
 — Sielny wieprzak, daliście ze trzydzieści rubli.
 Oglądał go pilnie.
 — A słoninę to ma grubą, że szukać! — zaśmiała się stara, podsuwając mu pod oczy połeć.
 — I... niecałe trzydzieści dałam, niecałe! — odpowiedziała z prześmiechem Hanka.
 — Borynowy wieprzek! — wybuchnął naraz, nie mogąc już powstrzymać złości.
 — Jaki to zmyślny: nawet po ogonie rozpozna czyj! — szydziła stara.
 — Niby jakiem prawem żeście zarżnęli — zakrzyczał wzburzony.
 — Nie wykrzykujcie, bo tu nie karczma, a takiem prawem, że Antek przez Rocha przykazały go zarznąć.
 — Cóż tu Antek ma do rządzenia? jego to?
 — A juści, że jego!
 Skrzepła już w sobie, nabrała mocy do walki.