Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/100

— 98 —

 — Czekalim na was z kolacją — zaczęła, zdziwiona milczeniem starej.
 — I... najadłam się tam patrzeniem, jaże me jeszcze dzisiaj w dołku gniecie...
 — To Agata pono zachorzała?
 — Juści, u Kozłów se dochodzi sierota.
 — Jakże, nie u Kłębów leży?
 — Krewniakiem przyznają, któremu niczego nie potrza, albo i z pełną garścią przychodzi; na inszych, choćby rodzonych, piesków się ano spuszcza...
 — Co wy też! przecie jej nie wygnały!
 — Hale, przywlekła się do nich w sobotę i zaraz w nocy zachorzała... Powiedają, że Kłębowa wziena jej pierzynę i prawie nagą we świat puściła...
 — Kłębowa! Nie może być, taka poczciwa kobieta, cheba plotki pletą.
 — Swojego nie mówię, ino co mi w uszy wlazło...
 — I u Kozłowej leży! A któżby się spodział, że taka litościwa!
 — Za pieniądze to i ksiądz litościwy. Kozłowa wzięła od Agaty dwadzieścia złotych gotowego grosza i zato mają ją przetrzymać u siebie do śmierci, bo stara liczy, że lada dzień zamrze. Ale pochowek osobno, a stara se nie dzisia to jutro dojdzie, niedługo jej czekać... nie...
 Zmilkła naraz, usiłując napróżno powstrzymać chlipanie.
 — Cóż to wama, chorzyście? — pytała Hanka ze współczuciem.