Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/106

— 104 —

beczkach, kłódki może będziecie ukręcać, do skrzyń otwierać... co? — wrzeszczała coraz głośniej.
 — Nie powiadałem wam wczoraj, czego nam szukać potrza...
 Wysilał się na spokój.
 — Przede mną cyganiliście, jedno by mi piaskiem oczy zasypać, a robicie drugie. Przejrzałam już wasze Judaszowe zamysły, przejrzałam...
 — Hanka, stul pysk, bo ci go przymknę! — zaryczał złowrogo.
 — Spróbuj, zbóju jeden! tknij me choć palcem, a takiego wrzasku narobię, że pół wsi się zbiegnie i obaczy, coś ty za ptaszek! — groziła.
 Rozejrzał się dobrze po ścianach i ustąpił wreszcie, klnąc siarczyście.
 Popatrzyli sobie w oczy zbliska i z taką mocą, że by mogli, na śmierćby się przebodli temi rozgorzałemi ślepiami.
 Hanka aż wodę piła, długo nie mogąc się opamiętać po tem wzburzeniu.
 — Trza je naleźć i schować przezpiecznie, bo niechby ich dopadł, ukradnie — rozmyślała, wracając do stodoły, ale naraz zawróciła z pół drogi.
 — Siedzisz w chałupie, stróżujesz, a obcych do komory puszczasz! — krzyknęła zgóry na Jagnę, otwierając drzwi.
 — Michał nie obcy; ma takie prawo, jak i wy! — wcale się nie ulękła jej krzyku.
 — Szczekasz kiej ten pies, zmówiłaś się z nim dobrze, ale bacz, że niech jeno co z chałupy zginie,