Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/114

— 112 —

się niekiedy, a grożąc chłopakom, bo zaczęli frygać za nim błotem.
 — Czego chcieli? — pytał Rocho, wchodząc między kobiety.
 — Czego? aby wieś dała dwadzieścia wozów i ludzi do szarwarku, by w ten mig jechali naprawiać drogę w lesie... — objaśniała go Płoszkowa.
 — Jakiś większy urząd ma przejeżdżać tamtędy, i bez to przykazują zawozić wyrwy...
 — Powiedzielim, że wozów, ni koni nie damy.
 — Któż to pojedzie?
 — Niech pierwej puszczą naszych chłopów, to im drogę narządzą.
 — Dziedzicaby zaprzęgły!
 — Sameby się wzięły do roboty, a nie penetrowały po chałupach!
 — Ścierwy, ukrzywdziciele! — wołała jedna przez drugą, a coraz głośniej.
 — Jeno dojrzałam strażników, zaraz mnie cosik niedobrego tknęło...
 — Przeciek z wójtem już od rana naradzały się w karczmie.
 — Nachlały się gorzałki i dalej-że chodzić po chałupach, a ludzi pędzić do roboty...
 — Wójt dobrze wie, powinien był w urzędzie przełożyć, jak jest w Lipcach — ozwał się Rocho, próżno chcąc przekrzyczeć wzburzone głosy.
 — Hale, dobrze on z nimi trzyma!
 — I pierwszy na wszystko naprowadza.