Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/115

— 113 —

 — A o to jeno stoi, z czego ma profit — zakrzyczały znowu.
 — Namawiał, aby dać tamtym po mendlu jajek z chałupy, albo po kurze, to poniechają i drugie wsie do szarwarku wygonią.
 — Tych kamieni bym dała!
 — Kijaszkiem przyłożyła!
 — Cichojcie, kobiety, by was nie skarali za ubliżenie urzędowi!
 — Niech karzą, niech wezmą do kozy, do oczu stanę choćby największemu urzędowi i wypowiem wszystko, w jakiem to ukrzywdzeniu żyjemy!..
 — Wójtabym się bojała!.. Figura zapowietrzona!.. Tyle mi znaczy, co ta kukła do strachania wróbli!.. Nie pamięta o tem, że chłopy go wybrały, to i one mogą z tego urzędu zesadzić... — wrzeszczała Płoszkowa.
 — Karaćby jeszcze mieli!... A nie płacim to podatków, nie dajem chłopaków w rekruty, nie robim, co ino każą!.. Mało im jeszcze, że nam chłopów pobrali!..
 — A niech się zjawią, wnet jakaś bieda pada na kogoś.
 — Psa mi ano we żniwa w polu ustrzelili!..
 — Mnie zaś do sądu podali, że się sadze zapaliły!..
 — A mnie to nie, żem tu łoni len suszyła za stodołą?
 — A jak to sprały Gulbasiaka, że kamieniem na nich puścił!..
 Krzyczały spólnie, ciżbiąc się do Rocha, aż uszy zatykał od wrzasku.