Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/116

— 114 —

 — Adyć przyciszcie się! Gadaniem nic nie poredzi! Cichojcie!.. — wołał.
 — To idźcie do wójta i przedstawcie, albo wszystkie tam pociągniem z mietłami!.. — darła się zawzięcie Kobusowa.
 — Pójdę, ino już się rozejdźcie!.. Przecież tyle roboty ma każda w chałupie... już ja przedstawię dobrze!.. — prosił gorąco, bojąc się powrotu strażników.
 Że zaś w tę porę przedwonili południe na kościele, to się zaczęły zwolna rozchodzić, rajcując głośno i przystając przed chałupami.
 Rocho zaś prędko wszedł do sołtysowego domu, gdzie był teraz mieszkał, nauczał bowiem dzieci w pustej izbie Sikorów, na drugim końcu wsi, za karczmą. Sołtysa nie było doma, podatki powiózł do powiatu.
 Opowiedziała mu zaraz Sochowa, spokojnie, po porządku, jak to było.
 — By jeno z tych wrzasków nie wyszło co złego!.. — zauważyła wkońcu.
 — Wójtowa wina. Strażniki robią, co im przykazali, on zaś wie, jako we wsi ostały same prawie kobiety, że w polu niema kto robić, a nie dopiero na szarwarki jeździć. Pójdę do niego, niech załagodzi sprawę, by sztrafów nie kazali płacić!..
 — To wszystko patrzy, jakby się na Lipcach mściły za las!.. — powiedziała.
 — Któżby?.. dziedzic?!.. Moiście wy! a cóż on ma do urzędów?..