Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/117

— 115 —

 — Zawżdy pan z panem łacniej się zmówi, w przyjacielstwie żyją, a mścić się na Lipcach zapowiadał!..
 — Boże! że to i dnia spokojnego niema!.. Cięgiem coś nowego!..
 — By ino gorsze już nie przyszło!.. — westchnęła, składając ręce, jak do pacierza.
 — Zleciały się, kiej sroki, a pyskowały, że niech Bóg broni!..
 — Jakże, ten się drapie, kogo swędzi!..
 — Wrzaskiem nie poradzi, jeno nową biedę można sprowadzić!..
 Rozdrażniony był i zestrachany, by znowu na wieś co złego nie padło.
 — Wracacie to do dzieci?
 Podniósł się był z ławy.
 — Rozpuściłem swoją szkołę, święta; a po drugie, że muszą w chałupach pomagać, tyle wszędzie roboty!..
 — Byłam rano za najemnikami na Woli, po trzy złote obiecywałam od orki, jeśćbym dała i ni jednego nie namówiłam. Każden swoje przódzi obrabia: gdzie mu to dbać o kogo! Obiecują przyjść za niedzielę, albo i dwie!..
 — Jezu! że to człowiek ma ino te dwie i słabe ręce!.. — westchnął ciężko.
 — Pomagacie wy i tak narodowi, pomagacie!.. Kiejby nie wasz rozum i to serce dobre, to już niewiada, coby się z nami wszystkiemi stało!..