Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/167

— 165 —

 — Tyle jeno, że ziemniaki wsadzone i groch posiany.
 — U drugich i tyla nie zrobione!
 — Zdążą jeszcze; powiedali, co puszczą chłopów na przewody.
 — Któż to taki wiedzący powiadał?
 — A różni mówili w kościele! Kozłowa zbiera się iść prosić dziedzica...
 — Głupia, dziedzic to ich więzi, czy co?
 — By się wstawił, to możeby puścili...
 — Wstawiał się już nieraz i nie pomogło...
 — Żeby ino chciał, ale nie chce przez złość la Lipiec, mój powiada... — urwała nagle, pochylając zmieszaną twarz nad dziecińską głową, trzymaną między kolanami, że Rocho napróżno czekał jakiegoś słowa.
 — Kiedyż się tam Kozłowa wybiera? — pytał ciekawie.
 — A zaraz po południu iść mają...
 — Tyle wskórają, co się przelecą i powietrza innego zachwycą.
 Nie odrzekła, gdyż w opłotki skręcał z drogi pan Jacek, dziedziców brat, o którym powiadali, że głupawy był nieco, bo zawżdy ze skrzypkami się nosił, na rozstajach pod figurami grywał i tylko z chłopami przestawał. Szedł przygięty, ze skrzypicą pod pachą, z fajeczką w zębach, chudy, wysoki, z żółtą bródką i rozbieganemi oczyma. Rocho wyszedł naprzeciw. Musieli się znać, bo poszli razem nad staw i długo tam siedzieli na kamieniach, cosik cicho poredzając, że już dawno przedzwonili południe, kiej się rozeszli. Rocho