Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/172

— 170 —

 — Dzieciom nosy obcierać! — wrzeszczały jedna przez drugą, rozgłośnym śmiechem wybuchając, ale Jasiek się nie stropił, strzyknął śliną przez zęby i rzekł:
 — O takie głupie skrzaty nie stoję!.. Gęsi wama paść jeszcze!
 — Sam łoni za krowim ogonem tańcował, a tera parobka udaje...
 — I co dnia portki gubił, tak przed bykiem uciekał.
 — Ożeń się z Magdą od Jankla, ta ci pasuje w sam raz.
 — Żydowskie bachory niańczy, to i tobie nos będzie umiała ucierać.
 — Albo z Jagatą, to ją na odpusty poprowadzisz — rzucały w niego szydliwie.
 — A jakbym do której z wódką posłał, toby się do Częstochowy ochfiarowała i wszystkie piątki suszyła z radości! — odpowiedział.
 — A pozwoli ci to matka, kiejś w chałupie potrzebny do mycia garnków i macania kur — zawołała Nastka.
 — Bo się ozgniewam i pójdę do Marysi Balcerkówny!
 — Idź: już tam Marysia czeka na cię z pomietłem, albo czemś gorszem...
 — A niech cię jeno dojrzy, to zaraz pieski pospuszcza.
 — I nie zgub czego po drodze! — śmiała się Nastuś, pociągając go ździebko za portki, bo miał wszystką przyodziewę kiejby na wyrost.