Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/174

— 172 —

 — Inom kogutowi trochę z ogona wyrwał, bo mi potrza la mojego ptaka. Ale nie nasz kogut, nie, Józia! Gulbasiak skądciś przyniósł... swojego...
 — Pokaż! — rozkazała surowo.
 Cisnął jej pod nogi napół żywego ptaka, całkiem oskubanego z piór.
 — Pewnie, że nie nasz! — rzekła, nie mogąc rozpoznać. — Ale pokaż swojego cudaka.
 Wyniósł na jaśnię już całkiem gotowego kogutka: z drzewa był wystrugany i oblepiony ciastem, w które powtykano piórek, że kiej żywy się widział, bo i łeb z dziobem miał prawdziwy, na patyk nadziany.
 Na desce se stojał, czerwono ukraszonej, a tak zmyślnie przyrychtowanej do maluśkiego wozika, że skoro Witek zaruchał długim dyszelkiem, kogut jął tańcować i skrzydła rozkładać, do tego zaś zapiał Gulbasiak, jaże się kury z grzęd odezwały.
 — Jezu, a tom póki życia takiego cudaka nie uwidziała! — przykucnęła pobok.
 — Dobry jest, co? Utrafiłem, Józia, co? — szeptał z dumą.
 — Sameś to wystroił? ze swojej głowy?
 Dziw ją rozpierał.
 — A sam! Jędrek mi jeno koguta żywego przyniósł... a sam, Józia...
 — Moiście wy, a to kiej żywy się rucha, choć z drewna. Pokaż go dzieuchom!... dopiero to będą wydziwiać!... Pokaż, Witek!
 — Ni, jutro pójdziemy po dyngusie, to obaczą. Jeszcze sztachetków brak kiele niego, żeby nie sfrunął