Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/183

— 181 —

 — A idź, przyodziewy jeno nie ściarachaj i sprawuj się dobrze! Psy uwiąż, by za wami na drugie wsie nie poleciały! Kiedyż pójdzieta?
 — A zarno po kościele.
 Jagustynka wraziła głowę przez okno i zapytała:
 — Kaj to psy, Witek? Wyniesłam im jeść, wołam i ni jednego!
 — Prawda, dyć i w oborze rano nie były! Łapa! Burek! na tu! — nawoływał, wybiegając przed dom, ale się nie odezwały.
 — Musiały na wieś polecieć, bo suka Kłębów się goni... — objaśnił.
 Nikomu do głowy nie przyszło myśleć, kaj się psy podziały — zwyczajna przecie rzecz. Dopiero po jakimś czasie Jóźka posłyszała gdziesik w podwórzu jakby głuche skamlenie, a nic tam nie nalazłszy, pobiegła w sad, myśląc, że to Witek się rozprawia z jakimś psem obcym. Zdziwiła się, nie dojrzawszy nikogo, sad był pusty i to skomlenie ucichło; ale powracając, natknęła się na Burka; leżał nieżywy pod szczytową ścianą — łeb miał rozwalony.
 Narobiła takiego wrzasku, że się wszyscy zlecieli.
 — Burek zabity! Złodzieje pewnie!
 Trwoga powiała nad nimi.
 — A dyć nie co insze, w imię Ojca i Syna! — krzyknęła Jagustynka, dojrzawszy naraz kupę ziemi wywalonej i dół wielki pod przyciesiami.
 — Podkopali się do ojcowej komory!
 — Jama, że koniaby przewlókł!
 — A zboża pełno w dole!