Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/185

— 183 —

 Zjawił się i Rocho, a uspokoiwszy rozpłakaną i wrzeszczącą Jóźkę, która każdemu zosobna opowiadała, jak to było, poszedł do Hanki, leżącej znowu na łóżku, ale jakoś dziwnie spokojnej...
 — Zląkłem się, byście tego zbytnio do serca nie wzięli! — zaczął.
 — I... niczego chwała Bogu nie wziął... zapóźnił się... — przyciszyła głos.
 — Miarkujecie kto?..
 — Dałabym głowę, że kowal.
 — To chyba na cosik upatrzonego polował?
 — Juści... jeno że mu się wypsnęło, do waju tylko mówię...
 — Juści, za rękę trzaby złapać, albo świadków mieć... No, na co się to człowiek waży la grosza!..
 — Nawet przed Antkiem się nie wygadajcie, moi drodzy! — prosiła.
 — Wiecie, żem nieskory do zwierzeń, a łacniej przecież zabić człowieka, niźli go urodzić. Znałem go, że krętacz, ale o taką rzeczbym nie posądził.
 — Jego stać na najgorsze, znam ja go dobrze...
 Wójt nadszedł z sołtysem i wzięli oglądać szczegółowo, wypytując się Jóźki o wszystko.
 — Żeby Kozioł nie siedział, myślałbym, co to jego sprawka... — szepnął wójt.
 — Cichojcie, Pietrze, bo Kozłowa ku nam zmierza — trącił go sołtys.
 — Spłoszyli się, że nic pono nie unieśli.
 — Pewnie strażnikom trzaby dać znać... nowa