Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/186

— 184 —

robota, diabli nadali, że człowiek świąt nawet zażyć spokojnie nie może...
 Sołtys naraz się schylił i podniósł żelazny, okrwawiony pręt.
 — Temci zakatrupił Burka!
 Żelazo przechodziło z rąk do rąk.
 — Pręt, z jakiego zęby do bron kują.
 — Mogli ukraść choćby i z kuźni Michałowej.
 — Kuźnia już od piątku zawarta.
 — Kowala trza wypytać, czy mu nie zginęło.
 — Tak mogli ukraść, jak mogli przynieść z sobą, wójt to wama mówi, a kowala w chałupie niema, co zaś robić, moja to sprawa z sołtysem! — podniósł głos, krzycząc, by się nie tłoczyli po próżnicy i do dom szli.
 Nikto się go nie ulęknął, jeno że czas się było zabierać do kościoła, to wnet się porozchodzili, bo już i ludzie z drugich wsi nad płotami ciągnęli gęsiego i wozy coraz częściej dudniły na moście.
 A kiej się docna wyludniło, wsunął się do sadu Bylica i nuże dopiero oglądać swojego pieska, cucić go a przemawiać do niego cichuśko.
 Dom też opustoszał, do kościoła poszli, Hanka jeno w łóżku ostała, pacierze se przepowiadając, a myśląc o Antku, że zaś cicho się zrobiło, bo stary dzieci powiódł na drogę, zasnęła kwardo.
 Już ano stanęło przypołudnie, galancie przygrzane i tak cichuśkie, jaże śpiewy narodu rozchodziły się z kościoła i brzęczały po szybach, już i przedzwonili na Podniesienie, a ona cięgiem spała. Zbudził ją dopiero turkot wozów pędzących po wybojach, bo jak