Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/191

— 189 —

ująć i kiej to maluśkie dzieciątko w niem grzebie! Prosto płakać, co się to z człowieka zrobiło! — rozpowiadała, siadając przy łóżku, ale przepiła jak i drugie, sięgając do placka. — Jada to teraz, bo widzi mi się potłuściał?
 — Już niezgorzej, że może mu ku zdrowiu idzie!..
 — Chłopaki poszły z kogutkiem do Woli! — zatrajkotała Jóźka, wpadając, ale dojrzawszy Płoszkową, wyniesła się przed dom do Jagusi.
 — Jóźka, bydło czas obrządzać! — zawołała.
 — Pewnie komu święta, to święta, a brzuch zawdy o głodzie pamięta! Byli z kogutkiem i u mnie... sprawny ten wasz Witek i ze ślepiów mu dobrze patrzy.
 — Juści, co do figlów pierwszy, do roboty jeno go trza kijem napędzać!
 — Moiście, a dyć ze służbą wszędy jednaka bieda! Młynarzowa się przede mną uskarżała na swoje dziewki, że pół roku utrzymać nie może.
 — Prędko się tam dorabiają dzieciaków... Świeży chleb pomaga!
 — Chleb jak chleb, ale to czeladnik sprawi, to synek, ten z klas, do domu zajrzy, a powiadają, że i sam młynarz żadnej nie przepuści... to i trudno dziewki dotrzymać do roku. Coprawda, to i służba hardzieje... Mój ano chłopak do pasionki, że to chłopaków w domu brak, za psa me uważa i każe se mleka na podwieczorek podawać! Słyszane to rzeczy!
 — Parobka mam, to mi nie nowina, czego im się zachciewa, ale godzić się na wszyćko muszę, bo