Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/200

— 198 —

 — Podlesie się pali! — zawrzeszczał jakiś głos przez sad.
 Wybiegli na drogę.
 Prawda była: dworskie budynki na Podlesiu stały w ogniu, płomienie kiej czerwone krze wybuchały z ciemności.
 — A słowo ciałem się stało! — szepnęła Jagustynka, Kozłową wspominając.
 — Kara Boska przychodzi.
 — Za naszą krzywdę! — krzyżowały się w ciemnościach głosy.
 Drzwi chałup trzaskały, ludzie w dyrdy a napół odziani wpadali na drogi, a coraz większą kupą cisnęli się na most przed młynem, skąd widać było najlepiej, że może w jakiś pacierz cała wieś już się stłoczyła.
 Pożar zaś urastał co chwila, folwark stojał na wzgórzu pod lasem, więc chociaż o parę wiorst od Lipiec, widać było jak na dłoni wzmaganie się ognia. Na czarnej ścianie lasu roiły się ogniste jęzory i wybuchały krwawe, skłębione chmury. Nie było wiatru i ogień wynosił się coraz wyżej, budynki płonęły kiej smolne szczapy, czarne dymy waliły słupami, a krwawy, zwichrzony brzask rozlewał się w ciemnościach rzeką ognistą i chwiał się już nad borem.
 Przeraźliwe ryki rozdarły powietrze.
 — Wołowina się pali, nie uratują wiele, bo jedne drzwi.
 — Stogi się teraz zajmują!
 — Już stodoły w ogniu! — wołali strwożeni.