Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/203

— 201 —

objaśniła po chwili Jagustynka, znowu zabierając się do uprzątania izby, posypując ją piaskiem.
 Stary kichał zawzięcie raz po razie, że aż na ławie przysiadł.
 — Trąbicie, kiej w mieście na rynku!
 — Bo krzepka tabaka pana Jackowa, całą paczkę mi dał... całą...
 Rano jeszcze było, oknem zazierało jasne i ciepłe słońce, drzewa się w sadzie chwiały od wiatru, zaś przez wywarte drzwi do sieni cisnęły się pogięte gęsie szyje i czerwone, syczące dzioby, a całe stado utaplanych w błocie i piszczących gąsiąt skrabało się na próg wysoki. Naraz pies gdziesik zawarczał, że gęsi podniosły krzyk, a kwoki, siedzące na jajach, gdakać poczęły strachliwie i sfruwać z gniazd.
 — Adyć chociaż do sadu wypędźcie, może się trawą zabawią.
 — Wypędzę, Hanuś, i od gap przypilnuję...
 Wnet przycichło w izbie, jeno szum drzew dochodził ze dworu i kolebały się ździebko światy, wiszące u czarnego pułapu.
 — Co tam chłopaki robią? — zapytała Hanka po długiej chwili.
 — Pietrek orze ziemniaczysko pod górką, a Witek we wałacha bronuje zagony pod len na świńskim dołku.
 — Mokro tam jeszcze?
 — Juści, trepy całkiem więzną, ale po zbronowaniu rychlej przeschnie.