Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/204

— 202 —

 — Nim się też ziemia wygrzeje do siewu, może już wstanę...
 — O sobie teraz pamiętajcie, a roboty wama nikto nie ukradnie!
 — Wydojone to krowy?
 — Samam doiła, bo Jaguś pod oborą szkopki ustawiła i gdziesik poszła.
 — Nosi się cięgiem po wsi, jak ten pies, że żadnej pomocy, ni wyręki. Hale, powiedzcie Kobusowej, że zagony pod kapustę dam i Pietrek gnój od niej wywiezie i zaorze, ale po cztery dni odrobku z jednego! Przy sadzeniu ziemniaków odrobiłaby połowę, a resztę we żniwo.
 — Kozłowa też chciałaby zagon pod len na odrobek.
 — Tyla odrobi, co pies napłacze. Niech se kaj indziej szuka, dosyć się łoni naszczekała przed całą wsią na ojca, że ją ukrzywdził.
 — Jak wam do upodoby, wasz gront to i wasza wola! Filipka tu wczoraj podczas waszych rodów zachodziła, o ziemniaki.
 — Za pieniądze chciała?
 — Odrobiłaby; tam grosza w chałupie nie poświeci, głodem przymierają.
 — Z pół korczyka do jedzenia zaraz niech weźmie, a potrza jej więcej, to dopiero po sadzeniu, boć niewiada, wiela ostanie. Przyjdzie Jóźka, to odmierzy, choć robotnica z Filipki, no!... zbywa jeno...
 — A z czego to nabierze mocy? Nie doje, nie dośpi, a co rok rodzi.