Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/206

— 204 —

mówiła Hanka, unosząc głowę, gdyż w opłotkach rozległy się głosy.
 Wracali już z kościoła od chrztu. Przodem Jóźka niesła dziecko w poduszce, chustą przykrytej, pod stróżą Dominikowej, a za nimi walili wójt z Płoszkową, w kumy proszeni, ztyłu zaś kusztykał Jambroży, nie mogąc nadążyć.
 Ale nim próg przestąpili, Dominikowa odebrała dziecko i, przeżegnawszy się, jęła z niem, wedle starego obyczaju, obchodzić cały dom, na węgłach jeno przystając i przy każdym z osobna mówiąc:
 — Na wschodzie — tu wieje...
 — Na północy — tu ziębi...
 — Na zachodzie — tu ciemno...
 — Na południu — tu grzeje...
 — A wszędy strzeż się złego, duszo ludzka, i jeno w Bogu miej nadzieję.
 — Niby nabożna, a taka guślarka z Dominikowej! — śmiał się wójt.
 — Pacierz pomaga, ale i zamawianie nie zaszkodzi, wiadomo! — szepnęła Płoszkowa.
 Szumno weszli do izby. Stara rozpowiła dzieciątko i, jak je Pan Bóg stworzył, nagusieńkie i kiej rak czerwone, matce do rąk podała.
 — Prawego chrześcijanina, któremu Rocho na imię przy chrzcie świętym dano, przynosim wam, matko. Niech się zdrowo chowa na pociechę!
 — I niechaj z tuzin Rochów wywiedzie! Tęgi parobek: krzyczał, że nie trza go było szczypać przy chrzcie, a sól wypluwał, jaże śmiech brał...