Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/208

— 206 —

 — Gront — ojcowy to kłopot, a dzieucha — kumów.
 — Nie zbraknie tego nasienia, nie! Proszą się z niem i, by kto wziął, dopłacają.
 — Musi być, co wójtowej ckni się do małego; widziałam, jak wietrzyła na płocie przyodziewę po swoich nieborakach!
 — Pono na jesień wójt obiecują sprawić chrzciny!
 — Przy takim urzędzie, a o czem potrza, nie zapominają!
 — A bo smutno w chałupie bez dziecińskich wrzasków! — rzekł poważnie.
 — Prawda, że i utrapień z niemi niemało, ale i wyręka jest i pociecha...
 — Specjały! I na złocie straci, kto je przepłaci! — mruknęła Jagustynka.
 — Pewnie, że bywają i złe, za nic mające ojców, kwarde, ale jaka mać, taka nać, to się zbiera, co się zasiało! — westchnęła Dominikowa.
 Rozsrożyła się Jagustynka, czując, że to jej przymawia.
 — Łacno wam prześmiewać z drugich, że macie takich dobrych chłopaków, co to i oprzędą, i wydoją, i garnki pomyją, jak najsprawniejsze dzieuchy.
 — Bo w poczciwości chowane i w posłuszeństwie.
 — Prawda, same nawet pysków nastawiają do bicia! Wypisz, wymaluj — podobne do swojego ojca! Juści jaka mać, taka nać, prawdęście rzekli; a że pamiętam, coście za młodu z chłopakami wyprawiali, to mi nie dziwota, co Jagusia do was się całkiem udała, bo takusieńka, jako i wy: niechby kołek, bele w czapie