Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/210

— 208 —

 — Profit będzie pewny, ile że młynarzowy byk już do niczego. Ucieszy się Antek z takiego przychowku.
 — Mój Jezu! kiej on go obaczy? kiej?
 — Niezadługo, ja to wama powiadam, to wierzcie.
 — Dyć wszystkich z dnia na dzień czekają.
 — Mówię, że leda dzień się zjawią, cosik się ta przecie z urzędu wie...
 — A najgorsze, co pola nie chcą czekać.
 — Jak się w porę nie obsieje, to straszno myśleć o jesieni!
 Wóz jakiś zaturkotał. Jóźka, wyjrzawszy za nim, powiedziała:
 — Proboszcz z Rochem przyjechali.
 — Ksiądz po wino do mszy się wybierał — objaśniał Jambroży.
 — Że to Rocha wziął na probanta, nie Dominikową! — drwiła stara.
 Nie zdążyła się odciąć Dominikowa, bo kowal wszedł i wójt podniósł się do niego z kieliszkiem.
 — Spóźniłeś się, Michał, to gońże nas teraz!
 — Prędko was, kumie, zgonię, bo tu już po was lecą...
 Co jeno domówił, wpadł zadyszany sołtys.
 — A chodźże, Pietrze, pisarz ze strażnikami na was czekają.
 — Psiachmać, że to ni pacierza spokojności! Hale cóż, urząd pierwszy...
 — Odprawcie ich prędko i powracajcie.
 — Abo to chwaci czasu; o pożar na Podlesiu i o wasz podkop będą penetrowali...