Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/224

— 222 —

pękatej Weronce Bartkowej chorobę, zasie Teresce żołnierce...
 — Pewnikiem bękarta! — zawarczała Jagustynka, siedząca zboku.
 Nie zważali na nią, bo właśnie Pietrek się przysiadł i jął im prawić różności, jak to Cygany swojego króla mają, któren cały we srebrnych guzach chodzi, a taki ma posłuch, że kiejby przykazał la śmiechu tylko powiesić się któremu, a wmig to robią.
 — Złodziejski król, mocarz taki a psami go szczują — szepnął Witek.
 — Pieskie nasienie, pogany zatracone! — mruknęła stara i, przysunąwszy się, rozpowiadała, jak to Cygany dzieci kradną po wsiach.
 — I żeby czarne były, to je kąpią we wywarze z olszyny, że i rodzona matka potem nie rozpozna, zaś cegłą ścierają jaże do kości te miejsca, kaj przy chrzcie oleje święte kładli na nie, i prosto w djablęta przemieniają.
 — A pono takie czary i zamawiania potrafią, jaże strach mówić! — pisnęła któraś.
 — Prawda, niechby cię ochuchała, a jużby ci wąsy wyrosły na łokieć.
 — Prześmiewacie!... Opowiadają, że chłopu ze Słupskiej parafii, co ich pono wyszczuł psami, to Cyganicha jeno mignęła jakiemś lusterkiem przed ślepiami, a zaraz całkiem zaniewidział.
 — I podobno ludzi, w co chcą, przemieniają, nawet we zwierzaki.