Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/225

— 223 —

 — Kto się spije, ten się sam najlepiej we świnię przemienia.
 — Hale, a ten gospodarz z Modlicy, co to łoni na odpuście beł, nie łaził to na czworakach, nie szczekał?..
 — Zły go opętał, przecie dobrodziej wypędzali z niego djabła.
 — Jezu, że to są na świecie takie sprawy, jaże skóra cierpnie!..
 — Bo złe wszędy się czai, jak ten wilk kole owiec.
 Trwoga wionęła przez serca, że skupiły się barzej, a Witek rozdygotany strachem, cicho szepnął:
 — A u nas też cosik straszy...
 — Nie pleć bele czego! — powstała na niego Jagustynka.
 — Śmiałbym to, kiej chodzi cosik po stajni, obroków przysypuje, konie rżą... i za bróg chodzi, bo widziałem, jak Łapa tam leciał, warczał, kręcił ogonem i łasił się, a nikogoj nie było... To pewnikiem Kubowa dusza przychodzi... — dodał ciszej, oglądając się na wszystkie strony.
 — Kubowa dusza! — szepnęła Jóźka, żegnając się raz po raz.
 Zatrzęsły się wszystkie, mróz przeszedł kości, a kiej drzwi jakieś skrzypnęły, zerwały się z krzykiem. To Hanka stanęła w progu.
 — Pietrek, a kaj te Cygany stoją?
 — Mówili w kościele, że siedzą w lesie za Borynowym krzyżem.