Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/255

— 253 —

 — Nie wyprę się, co mi już Lipce obmierzły bez chłopów. Staram przecie, ale prosto powiem, że choć to są juchy, łajdusy, świędlerze i zabijaki, a niech się jawi choćby i ta najgorsza pokraka, to zarno z nim raźniej, i weselej, i lekciej na świecie. Która co inszego powie, zełże jak pies.
 — Wyczekały się na nich kobiety, kiej kania na deszcz! — westchnęła któraś.
 — Niejedna to czekanie ciężko przypłaci, a dzieuchy najprzódziej...
 — Że i trzy kwartały nie miną, a dobrodziej nie nadąży...
 — Stare a bają trzy po trzy: dyć na to Pan Jezus stworzył kobietę! nie grzech mieć dziecko! — podniesła głos przekornie Grzeli z krzywą gębą kobieta.
 — A wy cięgiem swoje: zawdy za bękartami stoicie!
 — A zawdy, jaże do samej śmierci każdemu do oczu stanę i rzeknę: bękart czy nie — zarówno ludzkie nasienie, prawo ma na świecie jedno, i jednako je Pan Jezus szanuje, wedle zasług jego i grzechów...
 Zakrzyczały ją, wyśmiewając wzgardliwie. Zabiła ręce i pokiwała głową.
 — Szczęść Boże na robotę! jakże idzie? — krzyknęła Hanka z przełazu.
 — Bóg zapłać! dobrze, ino mokro.
 — Nie brakuje ziemniaków?
 Przysiadła nieco na żerdce.
 — Donoszą ile potrza; jeno mi się widzi, co za grubo krajane...