Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/267

— 265 —

 — Wiesz to, Jaguś?.. Wracają nasi!..
 — Dyć już kiej te sroki cały świat to jedno rozpowiada!
 — Wiesz, a Nastusia to prosto od rozumu odchodzi, że i Szymek wróci...
 — Czemuż to? — Błysnęła ślepiami srogo, po matczynemu.
 — I... nic... A to me znowuj kulas rozbolał... — zająkał chrapliwie. — Cichoj, ścierwy — rzucił patykiem w sień na rozgdakane kwoki.
 Niby to rozcierał nogę bolącą, a pokornie zaglądał w jej twarz dziwnie omroczałą.
 — Kaj to matka?
 — Na plebanję poszli... Jaguś, o Nastce to mi się ino tak wypsnęło...
 — Głupi, myśli, co o tem nikto nie wie! Pobierą się i tyla...
 — A bo to matka pozwoleństwo dadzą, kiej Nastuś ma jeno morgę?
 — Pytał się będzie, to nie pozwolą. Hale, lata już parob ma, to i rozum swój powinien mieć, by wiedzieć, co i jak...
 — A ma, Jaguś, ma, i kiej się uweźmie i pójdzie udry na udry, to i matki nie posłucha, na złość się ożeni, swój gront odbierze i na swojem postawi.
 — Pleć, kiej ci ciepło, pleć, by cię jeno matka nie posłyszeli!
 Markotność ją przejęła. Jakże! taka Nastka, a i to zabiega o chłopa, i to ma swoje radoście, a drugie