Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/319

— 317 —

Z taką to i człowiek flaczeje. Psiakrótka z temi babami! — srożył się w sobie.
 Obiad się dopiero dogotowywał, skrzyczał więc Nastkę za mitrężenie i zajrzał do Tereski. Właśnie krowę doiła w sadzie; podniosła na niego oczy dziwnie smutne, ledwie co obeschłe z płaczu.
 — Czegoś to buczała?
 Tłumaczyła się cicho, miłującemi oczyma ogarniając twarz jego.
 — Wymionbyś lepiej pilnowała, strzykasz ano mlekiem na wełniak!
 Kwardy był dzisiaj i przez dobroci, że łamała sobie głowę, co mu się stało, sprawując się już kiej trusia, gdyż za każdem odezwaniem złością pryskał i ślepiami toczył.
 Niby to czegoś po sadzie szukał i kole domu, a głównie przyglądał się jej kryjomo, dziwując się coraz barzej:
 — A gdzież to miałem oczy? Takie to cherlawe i wymiękłe... Ni to z pierza, ni z mięsa! Gnat rozkwaszony. Cyganicha prosto. Ni postury, ni...
 Prawda, jedne oczy to miała piękne, równe może Jagusinym, ogromne, jasne kiej niebo i czarnemi brwiami opięte, a ilekroć spotkał się z niemi, odwracał głowę i klął zcicha:
 — Wytrzeszcza ślepie niby cielak, kiej ogon podniesie!
 Niecierpliwiło go to patrzenie i w sroższy gniew wprowadzało.