Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/320

— 318 —

 — Na złość na cię nie spojrzę, ślepiaj se psu w ogon! Nie przeciągniesz me.
 Razem jedli obiad, ale ni razu do niej się nie ozwał, ni nawet spojrzał w jej stronę. Nastce jeno przygadywał co trocha:
 — Piesby się nie chycił za taką kaszę: jak uwędzona!..
 — Bogać ta, ździebko jeno przypalona i kiej cię w zęby kłuje.
 — Nie przeciwiaj się! Muchami ją zmaściłaś, więcej ich niźli skwarków.
 — Już mu muchy szkodzą! jaki przebierny! nie strujesz się!
 Zaś przy kapuście wyrzekał na stare sadło.
 — Mazią od woza omaścić, toż gorszeby nie było.
 — Poliż osi, to obaczysz, ja ta nie probantka! — odpowiadała twardo.
 Czepiał się bele czego i piekłował. Że Tereska cały czas się nie odzywała, to zaraz po obiedzie wziął się i do niej, dojrzał bowiem jej krowę, cochającą się o węgieł.
 — Obrosła gnojem kiej skorupą: nie możecie to jej wycierać, co?
 — Mokro w oborze, to się wala.
 — Mokro! Są w lesie kolki, są; czekacie jeno, by wam kto nagrabił i do chałupy przyniósł. Dyć odparzy sobie kłęby w tym gnoju, zgnije! Tyla bab w chałupie, a porządku ani za grosz! — wrzeszczał, ale Te-