Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/322

— 320 —

 Jaże łyżki zawisły nad michą, tak się zdumieli, a on, tocząc zuchwałymi ślepiami, dodał:
 — Wiecie, jak jej nie szczędzą. Nic mi do niej, chociaż mi powinowata z ojcowej strony, ale żeby tak na mnie padło, dobrzebym pleciuchom gęby pozatykał: zapamiętaliby! A już kobiety la drugich najgorsze: niechby najbielsza, nie przepuszczą i błotem obwalą.
 — Pewnie co tak, pewnie! — przywtórzyli, wbijając oczy w michę.
 — Byliście już u Boryny? — zagadnął niespokojnie.
 — Dyć zbieram się i zbieram, a co dnia cosik przeszkodzi.
 — Za wszystkich cierpi, a nikto o nim nie pamięta.
 — Zaglądałeś to do niego? co?
 — Hale, pójdę sam, to powiedzą, co do Jagny ciągnę.
 — Cie! uważny, kiej dziewka po przypadku — mruknęła stara Agata, siedząca pod płotem z miseczką na kolanach.
 — A bo mi już obmierzły szczekania.
 — I wilk się statkuje, kiej mu kły spróchnieją — śmiał się Kłąb.
 — Albo kiej się za barłogiem rozgląda — podpowiedział Mateusz.
 — Ho, ho, to ino patrzeć, jak do której z wódką poślesz — żartował Kłębiak.
 — Właśnie, cięgiem już deliberuję, do którejby przepić.