Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/325

— 323 —

 — Sami go wybralim nad sobą, to i uważać musim.
 — Kto go wsadził, ten i zesadzić może.
 — Dyć nie krzycz, Mateusz, jeszcze się rozniesie.
 — A doniesą mu, to będzie wiedział. Niech me ino zaczepi!
 — Maciej chory, to kto mu inszy poredzi? Każden się waguje iść na pierwszego, bo każden ledwie swoim biedom wydoli — szepnął stary, podnosząc się z ławy.
 Podnieśli się wraz i drudzy.
 Kto po jadle legł odpoczywać, kto na drogę wychodził kości przeciągnąć i pasa odpuścić, a kto, jak dzieuchy, do stawu poszły myć garnki a chłodzić się i rajcować. Mateusz zabrał się zaraz do obciesywania podpór do chałupy, zaś Kłąb fajkę zapalił i na progu przysiadł.
 — Kto jeno o drugich stoi, tego bieda wydoi! — mruknął, pykając smacznie.
 Słońce wisiało nad samą chałupą, przypołudnie zrobiło się nagrzane, ciepłem wiało od pól. Sady stojały w cichości, między drzewinami mieniło się od słońca, okwiat cichuśko słał się na trawy, pszczoły brzęczały po jabłoniach, staw polśniewał wskroś gałęzi, nawet ptactwo pomilkło. Przedpołudniowa, słodka senność siała się po świecie.
 Że Kłąb, aby nie zadrzemać, powlókł się do dołu z ziemniakami.
 Zaś potem cosik ostro pykał przygasłą fajkę i spluwał, odrzucając głową włosy, opadające mu na twarz.