Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/326

— 324 —

 — Obejrzałeś, co? — zapytała żona, wychylając się ze sieni.
 — Juści... żeby tak raz w dzień warzyć, starczyłoby ziemniaków do nowych!
 — Hale, raz na dzień! Młode i zdrowe, to i źreć potrzebują.
 — Nie dociągniem. Tyla narodu. Dziesięć gąb, a brzuchy mają kiej ćwiercie. Trza będzie cosik zaradzić.
 — O jałówce myślisz, co? To ci zapowiadam, że przedać jej nie pozwolę. Rób se, co chcesz, a bydlątka nie dam. Zapamiętaj sobie.
 Zatrzepał rękoma, kiejby od osy uprzykrzonej, i gdy odeszła, jął znowu fajkę zapalać.
 — Psiachmać baba... Potrza, to i jałówka nie ołtarz!
 Słońce prażyło prosto w oczy, cienie były jeszcze maluśkie, to się jeno odwrócił plecami i pykał coraz wolniej i rzadziej. Popuścił pasa, bo mu coś ziemniaki ciążyły, słońce przypiekało, gołębie gruchały we strzesze i cichuśki szmer liści tak rozbierał, że jął się kiwać i żydy wozić po ścianie.
 — Tomaszu! Tomaszu!
 Ozwarł oczy, Agata siedziała pobok, trwożnie poglądając.
 — Ciężki macie przednówek — mówiła cicho. — Byście chcieli, to mam parę groszy, wygodziłabym waju. Na pochówek je ścibałam, ale kiejście w takiej potrzebie, pożyczę. Jałówki szkoda. Przy mnie się łoni ulęgła... z mlecznego gatunku. Może mi Pan Jezus pozwoli dożyć, to mi z nowego oddacie. Wziąć od swo-