Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/330

— 328 —

 Kłębowa z córkami też tam pociągnęła, zaś Kłąb z Mateuszem i chłopakami wzięli się do podpierania chałupy.
 Ale skoro słońce zaczęło przypiekać, stary zdał robotę na synów i, wywoławszy Balcerka, poszli odwiedzać Borynę.
 — Piękny czas, kumie — rzekł Kłąb, przyjmując tabakę.
 — Galanty. Byle jeno za długo nie przypiekało.
 — Stronami przechodzą deszcze, toż i nas nie ominą.
 — Robactwo jaże się roi na drzewach, na suszę się ma.
 — A jarzyny spóźnione, mogłoby przypalić. Może Pan Jezus nie dopuści... Cóż ta na jarmarku? dowiedzieliście się co o koniu?
 — I... dałem starszemu trzy ruble, przyobiecał.
 — Że to przezpieczności niema żadnej!.. człowiek pod strachem cięgiem, żyje jak ten zając, a nikto nie poradzi.
 — A wójt kiej malowany — szepnął ostrożnie Balcerek.
 — Trza będzie pomyśleć o nowym — rzucił Kłąb.
 Balcerek spojrzał na niego, ale stary dodał gorąco:
 — Już wstyd przez niego na wieś idzie. Słyszeliście o wczorajszem?
 — I... bitka każdemu przytrafić się może, zwyczajnie... Drugie miarkuję: byśmy za te jego rządy nie dopłacili.