Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/346

— 344 —

 Mrok już zgęstniał i noc ciepła i cicha świat otulała, zasie na niebie występowały gwiazdy rosą roziskrzoną, kiej się zaczęli rozchodzić.
 Dzieuchy, wpół się pobrawszy, zawodziły po drogach.
 Hanka powracała jeno z dzieckiem na ręku i srodze czegoś zadumana, gdy przysunął się kowal i wpodle szedł.
 Nie ozwała się; dopiero przed domem, widząc, iż nie ostaje, rzekła:
 — Wstąpicie to, Michał?
 — Przysiędę w ganku i powiem co wam — szepnął cicho.
 Ścierpła nieco, szykując się jakąś nową biedę posłyszeć.
 — Byliście pono u Antka? — pierwszy zaczął.
 — Byłam, ale mnie do niego nie puścili.
 — Tegom się i bojał.
 — Mówcie, co wiecie! — mróz ją przeszedł.
 — Co ja ta wiem?... tyla jeno, co mi się udało ze starszego wyciągnąć.
 — A co? — wparła się w słupek i dziecko mocniej przycisnęła do siebie.
 — Powiedział, że Antka przed sprawą nie wypuszczą.
 — Laczego! — ledwie wyjąkała, dygot ją trząsł i łamał. — Dyć... przeciek adwokat mówił, co może puszczą.
 — Hale, żeby im uciekł! Tak przez niczego nie puszczą! Wiecie, przyszedłem dzisiaj do was całkiem