Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/361

— 359 —

 — Te! konia ochwacisz, kaj ci tak pilno! — krzyczeli.
 Wyminął ich jakoś i pognał do wsi z całych sił, jaże koniowi zagrała wątroba.
 — Hej! Adam, poczekaj-no! — wołał Rocho.
 Kłębiak wstrzymał się nieco i jął krzyczeć z całych sił:
 — A to nie wiecie, jakieś zabite leżą w boru! Jezus, zatkało me całkiem. Konia pasłem na smugu i jużeśmy z Gulbasiakiem jechali do dom, aż tu przed Borynowym krzyżem koń się rzucił wbok, jażem bęcnął na ziem. Patrzę: ki licho strachnęło konia? a tu jakieś ludzie w jałowcach leżą... Wołalim, a oni nic, leżą kieby pomarłe...
 — Głupi, będzie tu cudeńka rozpowiadał! — zawrzeszczeli.
 — Obaczcie sami: leżą tam! Gulbasiak też widział, jeno co ze strachu w las pognał do komornic, które susz zbierały. Nieżywe leżą.
 — W imię Ojca i Syna, to jedźże wójta powiadomić!
 — Wójt jeszcze z miasta nie przyjechali — rzekł ktosik.
 — To sołtysowi dać znać!.. kole kowala drogę poprawia z chłopakami!.. — wołali za nim, bo już ostrym galopem się puścił.
 Juści co po wsi w ten mig się rozgłosiło o pomordowanych, wrzask się czynił, zgrozy pełen, i bieganina, ludzie jaże się żegnali z przerażenia. A nim słońce zaszło, z pół wsi wyległo na drogi. Ktoś do-