Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/381

— 379 —

 — Przewąchał cosik i na zwiady przyleciał.
 — Gotów teraz iść słuchać pod okno.
 — O sobie jeszcze co takiego usłyszy, że mu się odechce.
 — Cichojta-no, chłopcy! — zaczął Grzela uroczyście. — Mówiłem już wama, co Podlesie nie przedane jeszcze Miemcom, ale leda już dzień mogą pojechać do aktu, a nawet mówili, co na przyszły czwartek.
 — Dyć wiemy i trzeba na to zaradzić! — zawołał niecierpliwie Mateusz.
 — Radź, Grzela: na książce umiesz, gazetę czytujesz — to ci łacniej.
 — Bo jak Miemce kupią i zasiędą o miedzę, to będzie jak w Górkach: powietrza prosto zbraknie do dychania w Lipcach i z torbami pójdziemy, albo do Hameryki.
 — A ojce jeno się we łby skrobią, wzdychają i zaradzić nie poredzą.
 — I z gospodarek nam nie ustąpią! — rzucali jeden po drugim.
 — Wielka rzecz Miemcy! siedziały takuśko w Liszkach, a nasi ich wykupili co do jednego, że zaś w Górkach było inaczej, to same chłopy winowate: piły, procesowały się cięgiem i torby se wygrały.
 — To i z Podlesia możem wykupić i przegnać! — wołał Jędrek Boryna, stryjeczny Antka.
 — Łacno mówić: teraz niema za co kupić; chociaż tylko po sześćdziesiąt rubli morgę sprzedają, a potem to znajdziesz z jakie tysiąc złotych za to samo?..