Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/400

— 398 —

 Szymek bowiem zaraz po śniadaniu zasiadł pod oknem z papierosem w zębach, strzykał śliną na izbę, długo medytował, długo się ważył, spoglądając na brata, aż wkońcu rzekł:
 — A to, matko, dajcie mi pieniędzy, bo na zapowiedzie muszę zanieść. Ksiądz pedział, by przed nieszporami przyjść na pacierze.
 — Z kimże się to żenisz? — spytała z urągliwym prześmiechem.
 — Z Nastusią Gołębianką.
 Nie odezwała się, krzątając się pilnie kole garnków i komina. Jędrek podkładał drewek i, choć się ogień buzował, dmuchał w niego ze strachu, zaś Szymek, przeczekawszy z pacierz, ozwał się znowu, jeno jakoś pewniej:
 — Całe pięć rubli mi dacie, bo i zmówiny trza wyprawić...
 — Posyłałeś to już z wódką, co? — pytała tak samo.
 — Chodził Kłąb z Płoszką.
 — I przyjęła cię, co? — aż się jej broda trzęsła ze śmiechu.
 — Jakże!.. przyjęła, juści.
 — Trafiło się ślepej kurze ziarno: jeszczeby nie, taka wywłoka!
 Szymek się zmarszczył, ale czekał, co powie więcej.
 — Przynieś wody ze stawu, a ty, Jędrek, wieprzka wypuść, bo kwiczy...