Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/401

— 399 —

 Zrobili to prawie bezwolnie, a kiej znowu Szymek rozparł się na ławce i młodszy jął majdrować cosik pod blachą, stara rozkazała twardym głosem:
 — Szymek, picie zanieś jałówce!
 — Wynieście se sami, za dziewkę służył wama nie będę! — burknął hardo, rozpierając się na ławie jeszcze szerzej.
 — Słyszałeś?! Nie doprowadzaj me do złości przy świętej niedzieli...
 — Wyście też słyszeli, com rzekł: dajcie pieniędzy, a żywo!..
 — Nie dam i żenić ci się nie przyzwolę! — buchnęła.
 — I przez waszego przyzwoleństwa się obędę!
 — Szymek, pomiarkuj się i ze mną nie zadzieraj!
 Pochylił się naraz przed nią i pokornie podjął za nogi.
 — Dyć was proszę, matko, dyć skamlę, jak ten pies!..
 Łzy mu zalały gardło.
 Jędrek też ryknął i dalejże matkę całować po ręku, obłapiać za nogi a molestować wraz z bratem.
 Odgarnęła ich od siebie ze złością.
 — Ani mi się waż przeciwić, bo cię wygonię na cztery wiatry!.. — krzyknęła, wytrząchając pięściami.
 Ale Szymek już się nie uklęknął, matczyne słowa śmignęły go kiej biczem, że zakipiał, wyprostował się hardo i rodowa Paczesiów zawziętość buchnęła mu do głowy; postąpił na izbę i rzekł strasznie spokojnie, bodąc ją rozgorzałemi ślepiami: