Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/407

— 405 —

 Mateusza coraz silniej ciągnęło do niej, że wziąłby ją był na ręce kiej to dzieciątko i z nieopowiedzianą dobrością przyhołubił a uspokajał...
 — Myślałam, coś mi nieprzyjazny... — ozwała się cichuśko.
 — Nigdym ci krzyw nie był... nie baczysz to?..
 — Hale, może łoni, kiedyś... a teraz tak jak drudzy... jak... — szepnęła niebacznie.
 Rzuciło nim nagłe przypomnienie, wstał w nim gniew i zazdrość.
 — Boś... boś...
 Nie, nie poredził wyrzucić ze siebie, co go dusiło, pohamował się jeszcze, że jeno krótko i twardo powiedział:
 — Ostaj z Bogiem!..
 Musiał uciekać, aby jej wójta nie wypomnieć.
 — Uciekasz, a cóżem ci to znowu za krzywdę zrobiła?..
 Wylękła była i rozżalona.
 — Nie... nie... jeno... — mówił prędko, zaglądając w jej modre, przepłakane oczy, a żal, tkliwość i gniew nim miotały — jeno przepędź tę pokrakę od siebie, przepędź, Jaguś!.. — prosił gwałtownie.
 — Abom go to przyciągała? abo go to trzymam! — krzyknęła gniewnie.
 Mateusz stanął niepewny i wielce skłopotany.
 Płacz ją chwycił, łzy jak groch sypnęły się po rozognionej twarzy.
 — Taką krzywdę mi zrobił... tak me spoił... a nikto się za mną nie upomni... nikto się nie ulituje