Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/418

— 416 —

 — Przyślim od całej wsi poto — mówił po polsku, głośno i wyraźnie — by was prosić po dobroci, żebyście nie kupowali Podlesia...
 — Tak! Juści! Poto! — przywtórzyli za nim, trzaskając kijami.
 Tamci zrazu osłupieli.
 — Co on gada? Czego chce? Nie rozumiemy! — bełkotali, uszom nie wierząc.
 Więc im Rocho raz jeszcze i po niemiecku powtórzył, a ledwie skończył, Mateusz ciepnął zapalczywie:
 — I byście se, pludry, poszły do wszystkich djabłów!
 Wrzask buchnął, skoczyli naraz, jakby ukropem polani, kłębiąc się a szwargocąc zajadle, trząchając kulasami, tupiąc ze złością, że już niejeden z pięściami darł się ku chłopom i wygrażał, ale stali nieporuszeni, jak mur, paląc srogiemi oczyma, ręce się im jeno trzęsły, a zęby zacinały.
 — Czyście wy wszyscy powarjowali? — wołał stary, podnosząc ręce. — Wzbraniacie nam kupować ziemię! Dlaczego? Z jakiego prawa?..
 Znowu mu Rocho wyłożył wszystko spokojnie, szeroko i jak się patrzy, ale Niemiec, poczerwieniawszy ze złości, wrzasnął:
 — Ziemia jest tego, kto za nią płaci!
 — Tak wygląda po waszemu, ale po naszemu jest inaczej, że powinna być tego, komu jest potrzebną — powiedział uroczyście.
 — A to w jaki sposób, za darmo może, po zbójecku? — kpił urągliwie.