Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/419

— 417 —

 — Za te dziesięć palców, duża płata! — odpowiedział tak samo Rocho.
 — Głupie gadanie! Co tu będziemy czas tracili na żarty, Podlesie kupiliśmy, jest nasze i pozostanie, a komu się to nie podoba, niech idzie z Bogiem i omija nas zdaleka. No, czego jeszcze czekacie?..
 — Czego? By wam powiedzieć: wara od naszej ziemi! — buchnął Grzela.
 — Wynoście się sami, póki was gonić nie zaczniem.
 — Póki jeszcze prosimy po sąsiedzku! — wołali drudzy.
 — Grozicie. Do sądu podamy! Znajdziemy na was sposób, nie odsiedzieliście jeszcze za las, to wam przyłożą i razem odrobicie! — drwił stary, ale już się trząsł ze złości, a i drugie ledwie się hamowały.
 — Wszarze przeklęte!
 — Zbóje! Psy śmierdzące! — wrzeszczeli po swojemu, wijąc się w kupie, kiej przydeptane gadziny.
 — Cicho, psiekrwie, kiej naród do was mówi! — zaklął Mateusz, jeno że się nie ulękli, krzycząc coraz głośniej i całą kupą się przysuwając.
 Rocho, bojąc się bitki, ogarniał chłopów, przyciszał i do spokoju niewolił, ale mu się wyrywali, krzycząc jeden przez drugiego:
 — Zdzielże który w łeb pierwszego z brzega.
 — Juchy im ździebko wypuścić!
 — Damy się to, chłopcy? z całego narodu się wytrząsają!