Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/430

— 428 —

trzymają: kowalowi dziedzic obiecał dobrą oberchapkę za zgodę z Lipcami, młynarz się zlęknął, że Niemcy mogą postawić wiatrak na górce koło figury, zaś karczmarz też pomaga narodowi ze strachu o siebie, dobrze on wie, że kaj Miemce siądą, tam się już żaden żydek nie pożywi.
 — To i dziedzic boją się chłopów, kiej o zgodę zapobiega?..
 — A zgadliście, matko, ten się najwięcej boją zarno waju wyłożę...
 Przerwał Mateusz, gdyż od wsi pokazał się Witek pędzący.
 — Gospodyni, a to prędko chodźcie! — wrzeszczał już zdala.
 — Co się stało? ogień, czy co? — zerwała się trwożnie.
 — A to... to gospodarz czegoś krzyczą!
 Poleciała co tchu, nie rozumiejąc zgoła, co się tam stało.
 A oto co było. Maciej już od samego rana był jakiś dziwny, matyjasił, mamrotał cięgiem, zrywał się z pościeli, to szukał czegoś koło siebie, że Hanka, odchodząc na łąki, przykazała Jóźce pilniejsze na niego baczenie. Dziewczyna często zaglądała do niego, leżał spokojnie, aż dopiero w czasie obiadu zaczął wrzeszczeć wniebogłosy.
 Gdy Hanka przyleciała, jeszcze siedział na literkach i wołał:
 — Kajście mi buty zapodzieli! — dawajcie prędzej.