Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom IV.djvu/009

— 7 —

 — Tyla ano człowieczej szczęśliwości! — mamrotał, rozdziewając zmarłego. — Kostucha, kiej się jej spodoba, ułapi cię za grdykę, praśnie w pysk, zadrzesz giry na księżą oborę i oprzej się?
 Nawet Jagustynka była jakaś markotna, bo wyrzekła żałośnie:
 — Tyrał się jeno chudziaczek po świecie, to lepiej, co i pomarł.
 — A juści, bo mu to jaka krzywda była!
 — Ale i dobrości też nażył niewiela.
 — Któż to jej zażywa dosyta! Coby największy dziedzic, coby nawet sam król, a kłopotał, a zabiegał, a cierzpiał będzie.
 — Tyle jeno było jego, co głodu nie zaznał i chłodu.
 — Co to głód, matko. Turbacje gryzą barzej wszystkiego.
 — Prawda, czym to sama nie praktyk! A jemu Jagusia zapiekała do żywego mięsa, dzieci też nie żałowały.
 — Dzieci miał dobre i nijakiej krzywdy od nich nie zaznał — wtrąciła Jagata, przerywając głośne modły.
 — Pilnujcie lepiej pacierza. Hale, żałoście wyciąga za nieboszczyka, a uszów dobrze nadstawia na nowinki — warknęła Jagustynka.
 — Bo złe dzieci tak by się nie biadoliły. Posłuchajcie ano...
 — By się waju tylachna ostało po kim, tobyście się do siódmego potu wydzierali, nie żałując gardzieli.