Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom IV.djvu/012

— 10 —

 — Juści, a sami wiecie, co to zrazu kosztowały dochtory, co leki, a na nic poszło wszystko.
 — Bo jak kto na śmierć chory, temu nie pomogą dochtory.
 — Taki gospodarz, taki mądrala, mój Jezu! — biadoliła Magda.
 — A mnie jeno żal, co Antek nie zdążył do żywego.
 — Nie dzieciuch, to płakał nie będzie. O pochowku pilniej pomyśleć.
 — Prawda, a tu jakby na złość i Rocha niema.
 — Poredzimy se sami. Nie frasujcie się, już ja wszystko wyrychtuję.
 Odpowiadał kowal, któren chociaż twarz pokazywał frasobliwą, a w sobie cosik drugiego taił, gdyż nibyto wzdychał, nibyto żałował i łzy obcierał, a w oczy nie patrzył. Wziął się Jambrożowi pomagać i ubiery ojcowe szykować, a długo myszkował w komorze pomiędzy motkami przędzy i w rupieciach, to po kątach szukał, to jaże na górę właził, niby to po buty, które tam wisiały. Wzdychał jucha, kiej miech, pacierze trzepał głośniej, niźli Jagata, i wypominał dobroście nieboszczyka, ale oczy mu cięgiem szukały czegoś po izbie, a same ręce lazły pod poduszki, lebo we słomie łóżka chciwie bobrowały.
 Aż Jagustynka ozwała się kąśliwie:
 — Byście tam czego uschniętego nie naleźli... a najdziecie, to trzymajcież, bo waju uciecze z garści, ślizgie...