Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom IV.djvu/033

— 31 —

 — Ziemniaki były już na ostatnich nogach.
 — A bo to owsów nie przypiekło!
 — Wszystkiemu pójdzie na zdrowie.
 — Żeby se tak popadał chociaż ze trzy dni — wzdychał któryś.
 Jakoż i padał tak równo, rzęsiście i spokojnie do samej nocy, że z lubością wystawali pod chałupami, na przechłodzonem, pachnącem powietrzu, zaś Gulbasiaki skrzykiwały dzieuchy i chłopaków, bych lecieć na wieś, na wyżnie, palić Sobótkowe ognie, gdyż to była wigilja św. Jana, ale co ćma była i plucha, to mało kto dał się pociągnąć, że tylko kajś niekaj co tam pod lasem rozbłysnął jakiś słaby ogieniek.
 Witek już od zmroku przyniewalał Jóźkę, aby z nim leciała na Sobótki, ale mu powiedziała żałośnie:
 — Nie polete, co mi tam zabawy, co mi tam już wszystko...
 — Dyć ino zapalim, przeskoczym ogień i przylecim — prosił gorąco.
 — Siedź w chałupie, bo powiem Hance! — zagroziła.
 Ale poleciał i powrócił dopiero po kolacji, głodny i utytłany w błocie jak nieboskie stworzenie, gdyż deszcz nie ustawał ani na chwilę i padał przez całą noc, aż dopiero przestał nazajutrz, o dużym dniu, właśnie kiedy już ludzie ciągnęli na żałobne nabożeństwo.
 Słońce się jednak nie pokazało; świat się był omglił szarawą kurzawą, w której jeszcze barzej rozzieleniły się pola i sady, a wody wlekły się, niby te