Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom IV.djvu/037

— 35 —

 O dolo człowiekowa, dolo nieustępliwa!
 A cóże są te wszystkie znojne trudy? Cóże ten żywot człowieczy, co, jako śniegi, spływa bez śladu, że o nim nawet dzieci rodzone nie przypomną?
 Żałością jeno, płakaniem jeno, cierzpieniem jeno...
 I cóże są one szczęśliwości, dobroście, nadzieje?
 Czczym dymem, próchnicą, mamidłem i zgoła niczem...
 A cóżeś to ty sam, człowieku, który się puszysz, a dmiesz, a wynosisz hardo ponad wszelkie stworzenie?
 Tym wiatrem jeno jesteś, co niewiada, skąd przychodzi, niewiada, po co się miecie, i niewiada, kaj się rozwiewa...
 I ty się masz panem wszystkiego świata, człowieku?...
 A by ci kto raje dawał — opuścić je musisz.
 By ci kto wszystkie moce dawał — śmierć ci je wydrze.
 By ci kto rozum przyznał największy — próchnem ostaniesz.
 I nie przemożesz doli, mizeroto, nie przezwyciężysz śmierci, nie...
 Boś ano bezbronny, słaby i płony, jako ten listeczek, którym wiater żenie po świecie.
 Boś ano, człowieku, w pazurach śmierci, jako ten ptaszek, z gniazda podebrany, co se piuka radośnie, trzepoce, przyśpiewuje, a nie wie, że go wnet zdradna ręka przydusi za gardziel i lubego żywota zbawi.
 O duszo, pocóż dźwigasz człowieczego trupa, poco?