Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom IV.djvu/061

— 59 —

 Posypały się wyzwiska, kiej kamienie.
 — A co, na czyjem stanęło, Miemce? — krzyknął ku nim Mateusz.
 — Kto kogo przeparł?
 — Strach wam chłopskiej pięści, co?
 — Poczekajta, dzisiaj odpust, zabawimy się w karczmie!
 Nie odzywali się, zacinając jeno konie i wielce śpiesząc.
 — Wolniej, pludry, bo portki pogubita.
 Jakiś chłopak śmignął na nich kamieniem, a drugie też jęły cegły rwać, by przywtórzyć, ale wporę ich przytrzymali.
 — Dajta spokój, chłopaki, niech odejdzie ta zaraza.
 — A żeby was mór nie ominął, psy heretyckie.
 A któraś z lipeckich wyciągnęła pięście i zakrzyczała za nimi:
 — By was wytracili co do jednego, kiej psy wściekłe...
 Przejechali wreszcie, ginąc na topolowej, że jeno z cieniów i kurzawy szły słabnące naszczekiwania i turkoty wozów.
 Wtedy taka radość rozparła Lipczaków, co już niesposób było się komu brać do pacierzów, bo jeno kupili się coraz gęściej kole dziedzica. A on, rad temu wielce, pogadywał wesoło, częstował tabaką i wkońcu rzekł przypochlebnie:
 — Tęgoście podkurzyli, cały rój się wyniósł.