Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom IV.djvu/065

— 63 —

 — Nie poredzi, Szymek w swojem prawie i lata też ma.
 — Niezgorsze się tam zrobi piekiełko, niezgorsze — wyrzekła Jagustynka.
 — Mało to i tak swarów, mało obrazy Boskiej! — westchnęła Hanka.
 — Słyszeliście to już o wójcie? — zagadnęła Płoszkowa, niesąc pobok niej swój brzuch spaśny i tłustą, czerwoną gębę.
 — Dyć tyle miałam z pochówkiem i tylachna cięgiem nowych turbacyj, że ani wiem, co się tam na wsi wyprawia.
 — A to starszy mówił mojemu, jako w kasie brakuje dużo. Wójt już lata po ludziach i skamle o pożyczki, aby choć chyla tyla zebrać, bo leda dzień przyjedzie śledztwo...
 — Jeszcze ociec mówili, co na tem skończyć się musi.
 — Wynosił się, puszył, przewodził, a teraz zapłaci za swoje państwo!
 — To mogą mu zabrać gospodarkę?
 — A mogą, zaś kiejby nie chwaciło, to se resztę odsiedzi w kreminale — gadała Jagustynka — używał jucha, niechże teraz pokutuje.
 — Dziwno mi też było, co nawet na pogrzebie się nie pokazał.
 — Cóż mu ta Boryna, kiej on z wdową przyjacielstwo trzyma.
 Przycichły, bo tuż przed niemi jawiła się Jaguś, prowadząca matkę; stara szła przygarbiona i z przewia-