Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom IV.djvu/072

— 70 —

grzanej i sennej cichości jeno łyżki skrzybotały, a niekiedy kajś pod strzechą zaświegotała jaskółka.
 — By tak z miseczkę kwaszonego mleka la ochłody! — westchnął dziad.
 — Zarno wam przyniesę! — spokoiła go Jóźka.
 — Dużoście dzisiaj wykrzyczeli? — zapytał Pietrek, ciągnąc ospale łyżkę.
 — Zmiłuj się Panie nad grzesznymi, a nie pamiętaj im dziadowskiej krzywdy! Bogać ta wiele! któren dziada obaczy, to w niebo pilnie patrzy, albo skręca o staje. Zaś inszy wysuple ten grosz jaki, a radby wziął resztę z dziesiątki! Z głodu przyjdzie zdychać.
 — La wszystkich latoś ciężki przednówek — szepnęła Weronka.
 — Prawda, ale na gorzałkę to nikomu nie zbraknie.
 Jóźka wetknęła mu w garść michę, jął skwapliwie pojadać.
 — Powiedali na smętarzu — ozwał się znowu — co Lipce mają się dzisiaj godzić z dziedzicem, prawda to?
 — Dostaną, co im się należy, to może się i ugodzą — rzekła Hanka.
 — A Miemce się już wyniesły, wiecie? — wyrwał się Witek.
 — Żeby ich morówka zdusiła! — zaklął, wytrząsając pięścią.
 — To i was pokrzywdzili?
 — Zaszedłem do nich wczoraj z wieczora, to me psami wyszczuli. Heretyki ścierwy, psie nasienia. Pono Lipczaki tak im dopiekali, że musiały uciekać! Ze skó-