Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom IV.djvu/076

— 74 —

 Stanęła naprzeciw, kiej wryta, zapatrzona w niego rozgorzałemi oczami, a z warg czerwonych polał się cichy, lśniący pośmiech, słodziuśki, niby te miody.
 — Naści, Jaguś, swoją patronkę — wyrzekł, wtykając jej obrazik, ręce się ich spotkały i rozbiegły, kiej sparzone.
 Wzdrygnęła się, nie śmiejąc ust otworzyć. Mówił jeszcze cosik, ale jakby utonęła w jego oczach, i nic prawie nie pomiarkowała.
 Rozdzieliła ich gęstwa, że, schowawszy za gors obrazik, długo toczyła oczami po ludziach. Nie było go już nikaj, poszedł do kościoła, gdyż przedzwonili na nieszpór, ale ona cięgiem go miała na oczach.
 — Widzi się, kiej ten świątek! — szepnęła bezwolnie.
 — To też dzieuchy dziw ślepiów za nim nie pogubią. Głupie, nie la psa kiełbasa.
 Obejrzała się prędko, Mateusz stał pobok.
 Mruknęła ni to, ni owo, chcąc się od niego odczepić, ale szedł nieodstępnie, długo coś sobie ważył, aż zapytał:
 — Jaguś, a co matka rzekli na Szymkowe zapowiedzie?
 — A cóż, kiej chce się żenić, to niech się żeni, jego wola.
 Skrzywił się i pytał niespokojnie:
 — Odpiszą mu to jego morgi, co?
 — Ja ta wiem! Nie wyznała mi się. Niech się jej spyta.