Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom IV.djvu/077

— 75 —

 Przystąpił do nich Szymek z Nastusią, nalazł się skądciś i Jędrzych, że przystanęli całą kupą, a pierwszy Szymek zaczął:
 — Jaguś, matki strony nie trzymaj, kiej się mnie krzywda dzieje.
 — Juści, co za tobą stoję. Ale odmieniłeś się przez te czasy, no, no... Całkiem kto drugi z ciebie! — dziwiła się, bo stojał przed nią sielnie wyelegantowany, prosty, wygolony doczysta, w kapelusie nabakier i w kapocie bieluśkiej, kieby mleko.
 — A bom się wyrwał z matczynego stojaka.
 — I lepiej ci teraz na woli? — prześmiechała się z jego hardości.
 — Wypuść ptaszka z garści, to obaczysz! Zapowiedzie słyszałaś?
 — Kiedyż ślub?
 Nastusia przygarnęła się tkliwie, obejmując go wpół.
 — A za trzy niedziele, jeszcze przed żniwami — szeptała spłoniona.
 — I choćby w karczmie wyprawię, a matki prosił nie będę.
 — Masz to już kaj zawieść kobietę?
 — A mam. Jakże, na drugą stronę do matki się wprowadzę. Szukał po ludziach komornego nie będę. Niech mi jeno mój gront odpiszą, to radę sobie dam! — przechwalał się sierdziście.
 — Pomogę mu, Jaguś, we wszyćkiem pomogę — przytwierdzał Jędrzych.