Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom IV.djvu/079

— 77 —

 Szarpnął się i poszedł przodem, że ledwie za nim zdążyła.
 — Już buczysz, kiej to cielę! — rzucił, odwracając się nagle.
 — Nie, nie... jeno mi proch wleciał do oka.
 — Jak widzę płakanie, to jakby me kto nożem żgnął!
 Zrównał się z nią i rzekł dziwnie serdecznie:
 — Naści parę groszy, kup se co na odpuście, a potem przyjdź do karczmy, to potańcujemy.
 Spojrzała oczami, co to jakby mu do nóg leciały z podzięką.
 — Co mi ta pieniądze, takiś dobry... takiś... — szeptała rozpłomieniona.
 — A z wieczora przychodź, przódzi czasu miał nie będę.
 Obejrzał się na nią jeszcze z progu, uśmiechnął i wszedł do sieni.
 W karczmie już była ciasnota i gorąc nie do wytrzymania. W głównej izbie tłoczyło się wiela różnego narodu, przepijając a gwarząc, zaś w alkierzu zebrali się co młodsi z Lipeckich, z kowalem i Grzelą, wójtowym bratem na czele. Przyszli też i poniektórzy gospodarze, jak Płoszka, sołtys, Kłąb i Adam, stryjeczny Borynów, a nawet się wcisnął Kobus, choć go nikto nie zapraszał.
 Kiedy Mateusz wszedł, właśnie był Grzela prawił gorąco i kredą cosik pisał po stole.
 Szło o zgodę z dziedzicem, któren obiecywał za morgę lasu dać chłopom po cztery na podleskich po-